Een brief geschreven vanuit mijn getriggerde ego

Dat iemand spiritueel ontwaakt is en daarin steeds verder groeit, gaat niet zonder schokken of stoten. Zelfs ik heb soms momenten dat er iets in mij getriggerd wordt waardoor ik pijn voel wat voortkomt uit een gekwetst ego. De pijn vanuit je ego, waar pijn ooit is gestart, is helaas vaak al doorgestuurd naar je ziel. Daarom kan je als aards persoon zoveel last hebben van dingen uit het verleden. Ik voelde me vandaag weer wat minder en voor het eerst durf ik hier open over te zijn. Ik merk dat ik het belangrijk vind dat er meer awareness komt over dat ‘spiritueel ontwaken’ of ‘spiritueel zijn’ niet alleen lang leve de liefde is. Het gaat niet altijd goed en het is niet altijd mogelijk of makkelijk om triggers gelijk om te zetten naar lessen en ze te verwerken. Soms is daar wat meer voor nodig, dat is de reden dat ik vandaag in mijn mindere moment ineens begon te schrijven. Er is misschien geen touw aan vast te knopen maar het voelt goed om dit met anderen te delen. Me kwetsbaar opstellen doe ik normaal niet gauw en juist daarom voelde ik dat ik dit nu wel moest doen.

Er zit zoveel angst in mij. Ik voel bij alles waar anderen bij betrokken zijn altijd angst. In relaties op liefdesgebied is dit het ergst. Ik voel me kwetsbaar en niet in balans. Ik ben bang om niet mooi genoeg te zijn, ik ben bang dat ik teveel liefde voel, ik ben bang dat de ander niet is veranderd, ik ben bang dat de ander liegt en een dubbelleven leidt. Ik ben gewoon altijd bang. Ik weet dat ik zoveel voel en dat het me siert maar het voelt tegenwoordig vaker als een straf dan als een gave. Ik kan veel dingen niet begrijpen en daarom kan ik het niet vertalen naar mijn gevoel. Mijn brein heeft vaak de overhand en als die geen informatie bezit die iets kan breken, blijft het zo. Dit is natuurlijk erg slecht want ik ben niet mijn brein maar mijn ziel. Dit is iets wat ik echt wel weet alleen waar ik soms geen toegang tot heb. Ik ben eigenlijk zo ver op spiritueel gebied en ik kan die vraagstukken bij anderen super goed begrijpen maar toch is het voor mezelf op dit gebied ontzettend lastig.

Soms zou ik willen dat ik minder lief zou hebben, dat ik meer ‘normaal’ zou zijn en dat ik niet zo gefocust zou zijn op mijn levenspartner. Dit kwetst me vaak, dat ik deze dingen wens terwijl ik hier zelf helemaal niet achtersta eigenlijk. Ik weet dat ik een prachtig persoon ben, als in fysieke vorm en als in spirituele vorm. Mijn ziel en mijn lichaam zijn allebei prachtig, ze geven me alles wat ik nodig heb. Ik heb het niet nodig om me zo te voelen maar toch gebeurt het soms. Omdat ik nooit kan weten wat een ander brein denkt en ik op dit gebied heel vaak ben gekwetst, val ik dus terug in dit angst/vlucht gedrag. Ik kan mensen hun energie voelen en zien maar nooit zal ik weten hoe hun brein werkt. Iedereen is tenslotte afhankelijk van zijn of haar aardse lichaam waar toevallig hersenen inzitten. Die onwetendheid maakt me zo angstig. Ik kan zelf bijvoorbeeld wel voelen dat de ander mij geweldig vindt maar voor hetzelfde geld zegt zijn of haar brein ineens iets heel anders. Ik merk nu ik dit schrijf dat er toch veel ego aanhangt wanneer ik mezelf vergelijk of angstig maak. Het zou me allemaal niet moeten interesseren. Toch gebeurt het en kan ik het tot op heden gelukkig wel steeds beter begrijpen.

Ik weet dat er veel pijn in me zit en dat er in mijn vorig leven ook veel pijn is geweest, daar ben ik nu de dupe van. Ik heb de kracht om dit te verwerken en af te sluiten maar oh wat is die weg daarnaartoe moeilijk zeg. Pijn voel ik niet alleen mentaal maar ook zo erg fysiek. Wanneer ik word getriggerd, voel ik me misselijk, trekt mijn maag samen en krijg ik het zo benauwd dat ik vaak wegzak in een paniekaanval. Paniekaanvallen zijn iets waar ik al lang last van heb en waarvan ik tot vorig jaar dacht dat ik ze onder controle had. Helaas kan liefde voor een ander zoveel pijn losmaken en triggeren dat zo’n mechanisme weer geactiveerd wordt. Mensen kunnen veranderen en dat is iets wat ik weet, omdat ik het zelf heb gedaan maar toch is er altijd nog die angst dat ik anders ben en dat er geen gelijkgestemden om me heen mogen of kunnen zijn.

De liefde is daarom iets waar ik altijd al de meeste angst voor heb gehad, omdat het iets is wat in mijn ogen zo onvoorspelbaar is en iets wat je zo machteloos kan laten zijn. Je hebt het zelf niet in de hand hoe de ander zich gedraagt in een relatie. Je kan alleen maar hopen en geloven dat iemand is zoals dat hij of zij zich presenteert. Je weet het nooit zeker. Dat terwijl mijn karakter houdt van zekerheid. Voelen dat iets klopt en dat iets rein is van zichzelf. Zelf heb ik natuurlijk een hele grote transformatie doorgemaakt, alhoewel ik beter kan zeggen dat ik mezelf heb teruggevonden. Ik was mezelf gewoon even kwijt destijds. Al die tijd heb ik geweten dat ik diep van binnen rein ben en dat ik klop. Mijn aardse lichaam heeft het zwaar te verduren in deze tijd en ik merk dat mijn ziel dit zo jammer vindt om aan te zien. Als ik mezelf na een huilbui in de spiegel aankijk, zie ik gewoon de pijn in mijn ogen en aan mijn gezicht. Hier voel ik nog meer pijn door. Het doet me zeer dat ik mezelf zoveel pijn aandoe door angst te hebben over dingen waar ik toch geen controle over heb. Het kwetst me dat ik mezelf zo wegcijfer door me te focussen op doemscenario’s binnen mijn relatie. Dit is ook de reden waardoor ik echt jarenlang heb gedacht altijd alleen te blijven, omdat het beter zou zijn voor mij. Ik voel teveel om een relatie te hebben, vertelde ik mezelf toen. Terwijl alleen blijven eigenlijk zo zonde zou zijn als je het zo bekijkt, want doordat ik zoveel voel kan ik juist zoveel liefde geven en losmaken bij anderen. Degene die in mijn energie zijn, mogen zoveel ontvangen.

Ik voel dat nu ik dit hele betoog heb geschreven, ik me steeds kalmer en rustiger voel. Het voelt alsof mijn spirit guides me dit lieten schrijven. Ik zat namelijk weer in een angstige episode met behoorlijk wat paniek. Ik wist niet wat ik moest of kon doen om dat op te lossen. Mijn lichaam had zich er zelfs al bij neer gelegd dat vandaag niets meer ging worden. Mijn ziel wist blijkbaar al dat dit gelogen was. Vandaag is juist een dag waarop ik ontzettend veel heb geleerd, nu al.

Plaats als eerste een reactie

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *